สยบอาการงอแง... เมื่อลูกน้อยต้องแยกจากพ่อแม่

สยบอาการงอแง... เมื่อลูกน้อยต้องแยกจากพ่อแม่

วัยทารก: เริ่มยกที่หนึ่ง

       โดยปกติ ความกังวลว่าจะต้องแยกจากพ่อแม่จะเกิดขึ้นเมื่อลูกอายุได้ราว 8 เดือน ซึ่งเป็นช่วงเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเป็นอีกคนหนึ่งไม่ใช่ส่วนหนึ่งของแม่ หรือพ่อ อีกต่อไป

       ลูกอาจจะรับรูว่า มีบางเวลาที่พ่อแม่ไม่ได้อยู่กับเขา ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่เข้าใจหรอกว่าถึงอย่างไรก็ต้องกลับมาหาเขาอยู่ดี

       ความกังวลนี้อาจจะอยู่กับลูกไปอีกหลายสัปดาห์ หรืออาจจะลากยาวไป 2-3 เดือน กว่าจะแน่ใจว่าคุณไม่ได้ทิ้งเขาไปไหน

รับมืออย่างไร

• เตรียมพร้อมแต่เนิ่นๆ พอเจ้าตัวเล็กอายุ 6 เดืนให้เริ่มทำความคุ้นเคยกับคนอื่นๆ ที่มาคอยช่วยแม่ดูแลเขา เช่น ญาติ
• อย่าอ้อยอิ่งขณะบอกลา "แม่ไปแล้วนะจ๊ะ เจอกันตอนบ่ายนะลูก" รีบลาแล้วจงรีบไป เพราะยิ่งทิ้งช่วงนาน ลูกจะยิ่งรู้สึกว่ากำลังจะมีเรื่องน่ากังวลเกิดขึ้น
• สร้างความมั่นใจด้วยภาษาท่าทาง ก่อนจะออกไปข้างนอก ให้ส่งยิ้มและโบกมือให้ลูก ทำท่าร่าเริงเข้าไว้ ลูกจะแปลความหมายได้ว่าแม่สบายใจที่จะให้เขาอยู่กับคนคนนี้
• อย่าหนี้ไปเงียบๆ การฉวยโอกาสย่องออกจากบ้านไปตอนลูกเผลอเท่ากับเป็นการหลอกลวงเขา และ นั่นก็จะบั่นทอนความไว้ใจที่เขามีต่อคุณด้วย ทางที่ดีให้พี่เลี้ยงรีบมาดึงความสนใจจากลูกในทันทีที่คุณก้าวขาออกไปจะดีกว่า อาจจะใช้ของเล่นชิ้นโปรดเกมจ๊ะเอ๋

วัยเตาะแต:ช่วงชุลมุน

     เมื่อเข้าสู่วัยเตาะแตะ เด็กบางคนอาจจะเลิกเครียดหรือเลิกกังวลเมื่อต้องแยกาจากพ่อแม่ แต่สำหรับบางคนความรู้สึกดังกล่าวอาจจะเพิ่งปรากฎ และจะมีอาการมากๆในช่วงอายุ 1-2 ขวบ

      เด็กวัยนี้จะติดพ่อแม่มาก เขาอาจมีอารมณ์ฉุนเฉียว กรีดร้อง หรือ ตีโพยตีพายให้เห็น ในระหว่างที่คุณทำท่าจะไปจากเขา

      นอกจากนี้เด็กวัยเตาะแตะยังเริ่มอยากจะควบคุมอะไรบางอย่างให้เป็นดั่งใจปราถนา อย่างช่วงนี้หนูน้อยรู้แล้วละว่า ไม่ว่าจะไปไหน สุดท้ายคุณจะกลับมาให้เขาเห็นอีก แต่ถึงอย่างไร เขาก็ยังอยากให้คุณอยู่ใกล้ๆตลอดเวลาอยู่ดี ยิ่งรู้แกวว่าร้องไห้คร่ำคราญเมื่อไร พ่อกับแม่ต้องใจอ่อนทุกที

รับมืออย่างไร

• ส่งสัญญาณการล่ำลา เช่นหอมแก้มเขาทั้งซ้ายแลขาวทุกครั้งที่จะออกจากบ้าน
• มอบหมายงาน เชนก่อนออกไปทำงานให้บอกเขาว่า เดี๋ยวหนูปิดประตูให้แม่ด้วยนะจ๊ะ ความรับผิดชอบเล็กๆน้อยๆ ช่วยให้เจ้าตัวเล็กปรับตัวได้อย่างง่ายขึ้น
• บอกเวลากลับคร่าวๆ อย่าเผลอพูดเป็นจำนวนชั่วโมงเพราะเด็กวัยนั้ไม่ใคร่จะเข้าใจนักหรอก บอกเขาว่าคุณจะกลับมา "หลังอาหารว่าง" จะเข้าท่ากว่า
• ย้ำว่าคุณจะกลับมาหาเขาแน่นอน เมื่อเจ้าตัวเล็กโวยวาย "ไม่เอา หนูไม่ให้แม่ไป" ก็ให้ถามเขากลับว่า "ทุกครั้งแม่ออกไปข้างนอก แม่จะทำยังไงนะ" จากนั้นก็ให้ตอบเองว่า "แม่จะกลับมาหาหนู"

วัยก่อนเข้าเรียน:อาการกำเริบ

ช่วงนี้คุณอาจจะต้องเหนื่อยหน่อยในการรับมือกับความกังวลของเจ้าตัวเล็ก อายุที่มากขึ้น คงทำให้คุณตายใจ ว่าเขาน่าจะโตพอจนไม่จำเป็นต้องอยู่ติดพ่อแม่แล้ว แต่อนิจจา อาการเป็นกังวลหรือร้องไห้ตีโพยตีพายยังไม่จากไปไหน แต่มาพร้อมกับเงื่อไขใหม่ๆในชีวิต เช่น แม่มีน้อง ต้องเข้าโรงเรียนพ่อไม่สบาย กำลังจะย้ายบ้าน เป็นต้น

ในกรณีที่บ้านจะมีน้องใหม่ลูกอากลัวว่าจะถูกแย่งความรัก ส่วนการเข้าโรงเรียนเขาจะรู้สึกไม่มั่นใจเมื่อต้องไกลจากพ่อแม่ แต่ยังนับว่าโชคดีความกังวลเหล่านี้จะอยู่กับลูกแค่ไม่กี่สัปดาห์

รับมืออย่างไร

• บอกลูกว่าสิ่งที่เขากังวลไม่ได้เลวร้าย ยับยั้งคำพูดประเภทที่ว่า "โตแล้วนะเรา อย่างอแงสิ" ทางที่ดีดึงเขากอดแล้วบอกทำนองว่า "แม่รู้นะว่าหนูไม่สบายใจ ไหนลองคิดถึงสิ่งที่หนูกลัวแต่เอาเข้าจริงก็ไม่มีอะไรสิลูก อย่างตอนที่เราลงเล่นสระว่ายน้ำครั้งแรกไงจ๊ะ"
• มีเวลาให้เขาเป็นพิเศษ
• ทำตารางเวลา กำหนดเวลาให้เป็นแบบแผนจะช่วยให้ลูกเรียนรู้ถึงลำดับก่อนหลังในชีวิต
• พยายามอย่าตามใจลูก พึงระลึกไว้ว่าเด็กจำเป็นต้องได้รับการฝึกฝนระเบียบ วินัย ฉะนั้นแทนที่จะยอมตามใจลูกตลอดเวลา ลองเปลี่ยนเป็นดึงเขามากอดมาหอมปลอบใจแทน